Akromantula
Akromantule to wielkie, włochate, ośmiookie pająki, które potrafią posługiwać się ludzką mową. Pochodzą one z gęstych dżungli Borneo. Ich cechy szczególne to grube czarne włosy pokrywające całe ciało, rozstaw nóg, osiągający nawet 15 stóp (!), duże szczypce, wydające charakterystyczny akromantulom klekot. Akromantula jest mięsożernym, wolącym duże ofiary zwierzęciem. Samiec jest mniejszy od samicy, która może znieść nawet do stu miękkich, białych wielkości piłki plażowej jaj. Młode wykluwają się z nich po 6-8 miesiącach. Jaja akromantuli zostały zaliczone prez Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami do towarów niewymienialnych klasy A (bardzo wysokie grzywny za ich import czy sprzedaż). Przypuszcza się, że zwierzę to zostało wyhodowane przez czarodziejów, miało w takim układzie służyć do pilnowania domostw albo skarbów, jak to zwykle bywa w przypadku stworów stworzonych za pomocą magii. Są one - jak już wspomniałem - inteligencją zbliżone do ludzkiej, lecz przez swą... niezbyt przyjemną naturę, zbyt niebezpieczne by z człowiekiem porozmawiać. Zjedzą każdego, niezależnie czy to mugol czy czarodziej.

Bahanka
Bahanki są mylone z elfami, chociaż są to dwa inne gatunki. Bahanki, podobnie jak elfy wyglądają jak malutki człowieczek, ale całe ciałko bahanki jest pokryte grubym czarnym włosem, ma po dwie pary rąk i nóg i grube, zaokrąglone i błyszczące skrzydła. Mają również dwa rzędy ostrych, jadowitych zębów (w razie ugryzienia należy zażyć antidotum). Żyją w północnej Europie i Ameryce, gdyż wolą one chłodny klimat. Składają do pięciuset jaj na raz i zakopują je. Młode wykluwają się szybko, bo po 2-3 tygodniach.

Bazyliszek
Pierwszy znany, zarejestrowany bazyliszek został wyhodowany przez greckiego czarnoksiężnika - Herpona Podłego, wężousty po wielu eksperymentach odkrył, że gdy kurzego jaja podrzuconego ropusze wykluwa się olbrzymi wąż, który posiada niebezpieczne moce. Bazyliszek jest szmaragdowozielony który może osiągnąć nawet 50 stóp długości! Samiec ma szkarłatny grzebień na głowie, śmiertelnie jadowite kły, i bardzo niebezpieczną broń, własne oczy. Gdy ktoś w nie spojrzy, natychmiast pada trupem. Lecz gdy ktoś spojrzy na nie przez np. lusterko, to taki "szczęśliwiec" zostaje tylko spetryfikowany. Jeśli pożywienia jest wystarczająco dużo (żywią się wszelkimi ssakami, ptakami i większością gadów) bazyliszek może dożyć bardzo podeszłęgo wieku (podobno okaz Herpona Podłego przeżył 900 lat!). Hodowla tych niebezpiecznych stworzeń jest zakazana od średniowiecza, ale bardzo łatwo to ukryć, wystarczy wyjąć kurze jajo spod ropuchy. Tak czy siak, bazyliszki mogą kontrolować tylko wężouści, co nie znaczy, że będą oni ich na pewno słuchać.

Błotoryj
Błotoryj zamieszkuje moczary Europy i obu Ameryk. Kiedy się nie rusza, przypomina kłodę dreewna, ale po uważnymprzyjrzeniu się, można zauważyć płetwiaste łapy i bardzo ostre zęby.Błotoryj pływa i pełza po moczarach. Żywi się głównie małymi ssakami, ale może również poważnie poranić nogi pieszych przechodzących przez bagno, w którym zamieszkuje. Jego smakołykiem jest jedak mandagora. Zdarza się, żę hodowcy mandagory wyrywają nać tej cennej rośliny i znajdują na końcu krwawe strzępy tego, co pozostało z posiłku błotoryja.

Buchorożec
Buchorożec jest dużym, szarym zwierzęciem afrykańskim obdarzonym olbrzymią siłą. Osiąga ciężar jednej tony i z daleka można go pomylić z nosorożcem. Ma grubą skórę, która odbija większość czarów i uroków, duży ostry róg na nosie i długi ogon, z wyglądu przypominający linę. Rodzi na raz tylko jedno młode. Buchorożęc nie atakuje, jeśli nie jest nachalnie prowokowany, ale gdy zacznie szarżować, rezultaty bywają straszne. Róg buchorożca może przeciąć wszystko, od skóry po metal, i zawiera śmiertelnie niebezpieczny płyn, który wstrzyknięty w cokolwiek powoduje, że to coś wybucha.
Populacja buchorożców nie jest duża, ponieważ podczas sezonu godowego walczące samce doprowadzają się wzajemnie do eksplozji. Buchorożce są traktowane przez afrykańskich czarodziejów z niezwykłą ostrożnością. Ich rogi, ogony, i wybuchowy jad są wykorzystywane do sporządzania eliksirów, chociaż zakwalifikowano je do materiałów handlowych klasy B (niebezpieczne i podlegające ścisłej kontroli).

Centaur
Centaur ma głowę, tors oraz ręce człowieka, podczas gdy reszta tułowia i nogi są konia. Może występować we wszystkich maściach koni, jest stworzeniem inteligentnym i zdolnym do ludzkiej i sensownej rozmowy. Centaury zamieszkują lasy, przypuszcza się że pochodzą z Grecji. Lecz grupy centaurów można spotkać w całej Europie. Czarodzieje-specjaliści wyznaczają im tereny na których na pewno nie natkną na mugoli (raczej mugole na nich), chociaż one uważają tą pomoc za zbyteczną, gdyż same potrafią ukrywać się przed mugolami.Życie centaurów, mimo wszystko, jest dla nas tajemnicą. Są równie nieufne co do mugoli jak i do czarodziejów, na dodatek chyba nie widzą między nimi zbyt dużej różnicy. Żyją w stadach, których populacja waha się pomiędzy 10-50 osobników. Są biegłe (przynajmniej tak się uważa) w magicznym leczeniu, łucznictwie, wróżeniu oraz astronomii.

Chimera
Chimera jest bardzo rzadko spotykanym greckim potworem o głowie lwa, tułowiu kozy oraz ogonie smoka. Jest złośliwa i krwiożercza, chimery są niezwykle niebezpiecznie. Znany jest tylko jeden przypadek pokonania jej, a czarodziej któremu się udał ten wyczyn, wyczerpany walką spadł z pegaza i zginął na miejscu.

Chochlik
Chochliki najczęściej są spotykane w Kornwalii. Mają wyrazistą niebieską barwę, wzrost nie przekracza 8 cali i są bardzo złośliwe. Kochają płatać wszelakie figle czy psikusy, chociaż nie mają one skrzydeł, mogą latać. Nieraz zdarzało się, że chwytały uszy niczego się nie spodziewających ludzi, i zanosiły ich na szczyty drzew czy budynków. Wydają bardzo wysokie i piskliwe dźwięki, które rozumieją tylko one same, są żyworodne.

Chorbotek
Chorbotek wywodzi się ze Skandynawii, ale w tej chwili występuje już w całej północnej Europie. Przypomina mięsisty, różowy grzyb porośnięty rzadką, sztywną szczeciną. Rozmnaża się bardzo szybko i w ciągu kilku dni może pokryć średnich rozmiarów ogród. Chorbotek wciska w ziemię muskularne macki w poszukiwaniu swoich ulubionych dżdżownic. Jest najlepszym przysmakiem gnomów, pozatym nie zarejestrowano żadnego zastosowania.

Chropianek
Chropianki są małymi pasożytami, których długość dochodzi do jednej dwudziestej cala. Z wyglądu przypominają kraby z dużymi kłami. Przywabia je magia, mogą zagnieździć się w futrze i piórach takich stworzeń, jak psidwaki czy lelki wróżebniki. Wdzierają się też do domostw czarodziejów, atakując takie magiczne przedmioty jak różdżki, z których sukcesywnie wygryzają magiczny rdzeń, albo brudne kociołki z których zlizują zaschnięte resztki eliksirów. Chociaż chropianków łatwo się pozbyć za pomocą jednego z licznych środków dostępnych na rynku, poważne inwazje mogą wymagać wizyty funkcjonariuszy Sekcji Szkodników Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, gdyż napęczniałe od magicznych substancji chropianki są bardzo trudne do zwalczenia.

Ciamarnica
Ciamarnice żyją tylko na dnie Morza Północnego, stworzenie o bardzo prostej budowie. Długość do dziesięciu cali, skłąda się z gumowatego otworu gębowego oraz woreczka z jadem. Gdy ciamarnica jest atakowana, kurczy swój woreczek jadowy i opryskuje napastnika trucizną. Trytony wykorzystują ją jako broń, a czarodzieje pozyskują jej jad, gdyż używa się go do warzenia eliksirów. Mimo wszystko praktyka ta podlega ścisłej kontroli.

Czerwony Kapturek
Karłowate stworzenia żyją w jamach na dawnych polach bitew i wszystkich innych miejscach gdzie niegdyś została rozlana krew ludzka. Łatwo je odpędzić prostymi zaklęciami, są bardzo niebezpieczne dla samotnych mugoli, których w ciemne noce próbują zartłuc pałkami na śmierć. Czerwone kapturki spotyka się najczęściej w północnej Europie, ale w malutkich ilościach są również na innych kontynentach.

Demimoz
Demimoz jest spotykany wyłącznie na Dalekim Wschodzie, na dodatek niezwykle rzadko, bo zwierzę to w obliczu zagrożenia staje się niewidzialne. Tylko nieliczni, wyszkoleni łowcy potrafią je wytropić. Są pokojowo nastawionymi, roślinożernymi stworzeniami, przypominającymi pełną wdzięku bezogoniastą małpę. Mają wielkie, czarne i smutne oczy, zazwyczaj schowane pod szopą włosów. Całe jego ciało jest pokryte długimi, jedwabistymi, delikatnymi i srebrzystymi włosami. Skóry demimozów są niezwykle cenne, gdyż przędzie się z nich peleryny-niewidki.

Dirikrak
Pochodzi z Mauritiusa, jest pulchnym nielotem o puszystych piórach. Znany ze szczególnego sposobu ucieczek przed niebezpieczeństwem. Wykorzystując zdolność teleportacji, znika wśród głębiących się piór i pojawia się w innym miejscu. Mugole znali już w przeszłości dirikraki, lecz znali je pod nazwą dodo. Nie mieli oczywiście pojęcia, że dirikraki umieją znikać - uważają, ze wytępili je przez nadmierne polowania. Wydaje się, że ten fakt uświadomił im niebezpieczeństwo bezmyślnego zabijania zwierząt, w związku z czym Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów, stwierdziła, że nie ma sensu mówić im, że dirikrak wcale nie wyginął.

Druzgotek
Rogaty, bladozielony demon wodny jest spotykany w jeziorach Wielkiej Brytanii i Irlandii. Żywi się małymi rybami, jest agresywny zarówno w stosunku do mugoli, jak i do czarodziejów. Ma bardzo długie palce, które mimo, że mają silny chwyt - łatwo złamać. Można go odpędzić wieloma zaklęciami czy urokami, głównie zaklęciem Relashio.

Elf
Elfy są małymi, ozdobnymi zwierzątkami, o niezbyt rozwiniętej inteligencji. Używane (bądź wyczarowywane) są do celów dekoracyjnych, zamieszkują lasy i polanki. Z wyglądu, podobnie jak bahanki, przypominają maleńkiego człowieka, a ich wzrost waha się w granicach 3-8 cali. Mugole jednak, maja niezwykłą do nich słabość, przez co występują w ich bajkach. jako skrzydlate istoty o zróżnicowanych osobowościach. Lecz potrafiły mówić po ludzku (mimo wszystko często mdły, sentymentalny sposób). Według wyobrazeń mugoli, elfy zamieszkują maleńskie domostwa zrobione z płatków kwiatów, wydrążonych muchomorów itp. Przedstawiane przez mugoli, często mają różdżki w rękach. Wielu czarodziejów sądzi, że elfy to ulubione magiczne zwierzęta mugoli. Mają duże, przezroczyste lub mieniące się wszystkimi kolorami tęczy skrzydła. Dysponują słabym rodzajem magii, magą dzięki niej odpędzać takie drapieżniki jak np. lelek wróżebnik. Z natury są bardzo kłótliwe oraz wyjątkowo próżne, co sprawia, że zawsze można je namówić, żeby były ornamentem (ozdobą). Mają co prawda humanoidalne kształty - lecz nie potrafią mówić. Między sobą używają wysokich, brzęczących dźwięków. Elfy składają do 50 jaj po spodniej stronie liści. Z jaj szybko wykluwają się ubarwione larwy A po 6-10 dniach przędą sobie kokon, z którego po miesiącu wyłania się w pełni uformowany elf.

Erkling
Erkling na pierwszy rzut oka podobny, jest do elfa. Wywodzi się ze Schwarzwaldu (Niemcy). Większy od gnoma, około 3 stóp wzrostu, ma bardziej spiczastą twarz. Chichoczą piskliwie, co bardzo podoba się małym dzieciom, które starają się odciągnąć od swoich opiekunów i pożreć. Niemieckie Ministerstwo Magii wprowadziło nadzór nad erklingami, przez co w ciągu ostatnich wieków, ilość zabójstw dzieci znacznie zmalała. Ostatni znany nam przypadek ataku tego stworzenia zakończył się śmiercią stworzonka. Zaatakował on sześcioletniego czarodzieja Brunona Schmidta, który został przez ojca chłopaka silnie uderzony składanym kociołkiem.

Feniks
Feniks jest pięknym, szkarłatnym ptakiem o wielkości łabędzia. Wspaniały, o złotym ogonie, szponach i dziobie. Zamieszkuje szczyty gór i spotykany jest w Egipcie, Indiach i Chinach. Feniksy są nieśmiertelne, gdyż kiedy się zestarzeje, ginie w wytworzonych przez siebie płomieniach, a potem się z nich odradza jako pisklę. Są łagodnymi, roślinożernymi stworzeniami. W związku z czym nigdy nie zabijają zwierząt, gdyż żywią się wyłącznie ziołami, posiadają też zdolność teleportacji. Magiczna pieśń feniksa, wzmacnia odwagę tych o czystym sercu, i sprawia, że do serc osób złych wkrada się strach. Łzy feniksa mają bardzo silne właściwości lecznicze, są bardzo silne, przez co mogą przenosić wielkie ciężary.

Garboróg
Żyją w górskich rejonach Europy. Są dużymi szaro-fioletowymi zwierzętami, z charakterystycznym garbem na grzbiecie oraz dwoma bardzo ostrymi rogami (skąd nazwa). Porusza się na dużych, czteropalczastych stopach. Mają bardzo bardzo agresywną naturę, czasami można spotkać górskiego trolla jadącego na garborogu wierzchem. Z tym, że najwidoczniej nie sprawia to przyjemności temu ostatniemu, bo o wiele częściej można znaleźć trolla, z bliznami po ataku garboroga. Jego sproszkowany róg jest składnikiem wielu eliksirów, niezwykle jednak drogim, ze względu na trudności z jego pozyskaniem. Skóra garboroga jest grubsza nawet od smoczej (!!!) i odbija większość zaklęć.

Ghul
Ghule są wyjątkowo brzydkie, ale nie ma powodu, żeby się ich bać. Przypomina wstrętnego olbrzyma z wyrastającymi zębami, zamieszkuje zazwyczaj strychy i stodoły należące do czarodziejów. Żywi się tam kretami (stodoła) i pająkami (strych). Jeśli wydaje mu się, że jest w domu za cicho - zaczyna pojękiwać i zawodzić, czasami rzuca różnymi rzeczami. Jest bardzo naiwny, i w najgorszym przypadku... nawarczy na człowieka, który się na niego natknie.Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami istnieje Brygada Specjalna, służąca do usuwania ghuli z budynków, które przeszły w posiadanie mugoli. W domach czarodziejów, ghul jest często lubianym zwierzątkiem rodzinnym.

Gnom
Pospolity szkodnik ogrodowy, zamieszkuje całą północną Europę, oraz Amerykę Północną. Ma stopę wzrostu, kościste stopy oraz nieproporcjonalnie wielką głowę. Aby się go pozbyć można użyć wozaka, który go zje, lecz większość czarodziejów uważa to za zbyt brutalne, lub chwycić go za kostki, okręcić go wokół siebie i wyrzucić go za granice domostwa.

Gryf
Stworzenie pochodzące z Grecji, ma głowę i przednie łapy olbrzymiego orła i tylne łapy lwa. Podobnie jak sfinksy, gryfy często używane są przez czarodziejów do strzeżenia skarbów. Mają bardzo gwałtowną naturę, znane są przypadki obłaskawiania ich przez czarodziejów. Żywią się surowym mięsem, najchętniej ssaków.

Gumochłon
Żyją w mokrych rowach, przypominają brązowe, grube glisty, długości do dziesięciu cali. Prowadzą bardzo mało ruchliwy tryb życia. Oba końce gumochłona wyglądają identycznie i wydobywa się z nich śluz, który się czasami wykorzystuje do zagęszczania eliksirów. Najchętniej je sałatę, ale może się żywić praktycznie każdą rośliną. Wielu czarodziejów ma je, jako roślinki doniczkowe czy zwierzątka domowe.

Hipogryf
Wywodzący się z Europy lecz można go znaleźć na całym świecie. Głowa, przednie nogi i skrzydła są olbrzymiego orła, a tułów konia. Można go oswoić, ale tego zadania powinni podejmować się wyłącznie specjaliści. Podchodząc do niego należy mieć z nim bezustanny kontakt wzrokowy i ukłonić się, okazując dobre intencje. Jeśli hipgryf również się ukłoni, można bez obawy się zbliżyć. Hipogryfy ryją ziemię w poszukiwaniu owadów, ale nie pogardzą ptakami i małymi ssakami. Budują na ziemi gniazda, gdzie składają jedno duże jajo o dość delikatnej skorupie. Po dniu wykluwa się pisklę, a po tygodniu jest gotowe do lotu. Ale na dłuższe loty będzie w stanie dopiero po paru miesiącach.

Hipokampus
Pochodzi z Grecji. Głowę i pierś ma konia, a ogon i zad - olbrzymiej ryby. Chociaż gatunek ten zazwyczaj jest spotykany w Morzu Śródziemnym, w 1949 roku został schwytany przez trytony przepiękny niebieski deresz (mugolski koń o sierści karej, gniadej lub kasztanowatej z domieszką włosów białych). Potem został przez nie udomowiony, działo się to u wybrzeży Szkocji. Hipokampusy składają duże jaja o półprzeźroczystej skorupce, można przez nie jeszcze zobaczyć kijanki.

Jednorożec
Piękne stworzenie spotykane w lasach północnej Europy. Dorosłe jednorożce mają róg na czole, i są śnieżnobiałe. Młode rodzą się zaś złote, i gdy dorastają - zmieniają barwę na srebrną. Róg, krew i włosy jednorożca mają bardzo silne właściwości magiczne. Jednorożce unikają spotkań zarówno mugolom jak i czarodziejom. Dużo chętniej pozwolą zbliżyć się do siebie czarownicy niż czarodziejowi. Są bardzo zwinne i bardzo trudno je złapać.

Jeżanka
Jeżanka jest rybą pokrytą kolcami, żyjącą w Oceanie Atlantyckim. Mówi się, że pierwsza ławica jeżanek, została stworzona przez czarodziejów w XIX wieku, z zemsty na mugolskich rybakach. Podobno obrazili oni grupę czarodziejów-żeglarzy. Od tamtej pory, w tym miejscu oceanu, rybacy znajdują porwane przez jeżanki sieci.

Kappa (Wodnik)
Kappa jest japońskim demonem wodnym, zamieszkującym płytkie stawy oraz rzeki. Porównuje się ją do małpy, mającej zamiast futra - rybie łuski, a na czubku głowy lejek pełen wody. Żywią się ludzką krwią, ale można ją powstrzymać przed atakiem na dwa sposoby: Ze względu na ich słabość do ogórków, należy rzucić mu ogórek z wyrytym imieniem niedoszłej ofiary. Kappy są bardzo honorowe, należy im się ukłonić, a wtedy kappa zostanie zmuszona się odkłonić, wyleje się wtedy z lejka na głowie woda, i stworzenie straci moc.

Kelpia
Brytyjski i Irlandzki demon wodny. Jest zmiennokształtny, ale najczęściej ukazuje się jako koń z wierzchą sitowia zamiast grzywy. Kiedy zwabi jakiegoś człowieka na swój grzbiet, nurkuje z nim na dno rzeki lub jeziora i pożera go, a wnętrznościom pozwala wypłynąć na powierzchnię. Aby kelpię pokonać, należy rzucić na nią zaklęcie wędzidło, co sprawi, że stanie się niegroźna i uległa. Największa na świecie kelpia zamieszkuje szkockie jezioro Loch Ness. Najchętniej przybiera kształt węża morkisego. Obserwatorzy z Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów odkryli, że nie jest to prawdziwy wąż morski, gdy na widok grupy mugolskich badaczy wąż zmienił się w wydrę, a gdy odpłynęli to powrócił do swojego poprzedniego kształtu.

Kołkogonek
Demony spotykane w rolniczych rejonach Europy, Ameryki i Rosji. Przypominają karłowate prosiaki z długimi nogami, serdelkowatymi ogonami oraz wąskimi czarnymi oczami. Gdy kołkogonek wkrada się do chlewa, sprawia, że gospodarzy dręczy zła passa. Kołkogonki są bardzo szybkie i trudne do schwytania, ale jeśli przepędzi go za granice gospodarstwa przez całkowicie białego psa, nigdy już tam nie powróci. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników) trzyma w tym celu tuzin ogarów albinosów.

Korniczak
Występujące na całym świecie, zagnieżdżające się w domach, gdzie mieszkają pod deskami podłogowymi. Obecność ich objawia się odorem zgnilizny. Wydzielina korniczaka, powoduje, butwienie fundamentów domu, w którym przebywa. W stanie spoczynku przypomina kupkę zielonych grzybów z oczami, ale przestraszony zrywa się na liczne nogi i ucieka. Żywi się wszelakimi nieczystościami, inwazji korniczaków można się pozbyć używając zaklęć oczyszczających. Lecz jeśli dopuszczono, by zanadto urosły, należy zgłosić problem do Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników), zanim cały dom się zawali. Wydzielina korniczaka po rozcieńczeniu używana jest do niektórych magicznych środków czyszczących.

Kudłoń
Kudłoń to strażnik koni, spotykany w Anglii oraz na południu Irlandii. Kudłaty, o porośniętej długą zmierzwioną czupryną głową oraz dużym nosem. Jest parzystokopytny i porusza się na dwóch nogach. Ma krótkie ramiona zakończone dłońmi o czterech grubych. Dorosły osobnik osiąga dwie stopy wzrostu, jest roślinożerny. Są nieśmiałe, zajmują się tylko i wyłącznie pilnowaniem kory. Można go często znaleźć w stajni zawiniętego w słomie, albo ukrywające się pośród stada, którego strzeże. Nie ufa ludziom, w związku z czym zawsze się przed nimi chowa.

Kuguchar
Wywodzący się z Wielkiej Brytanii, obecnie spotykany na całym świecie. Mały stwór przypominający kota, lecz ma nakrapiane, cętkowane lub łaciate futro, olbrzymie uszy z pędzelkiem jak u lwa. Często mylony przez mugoli z rysiem, kuguchar jest inteligentny, niezależny, czasem agresywny. Jeśli jednak spodoba mu się jakaś czarownica lub czarodziej, może być wspaniałym zwierzątkiem domowym. Ma wyjątkowwą zdolność wykrywania przykrych i podejrzanych osobników. Potrafi doprowadzić do domu właściciela, jeśli on zabłądzi. Rodzą jednorazowo do ośmiu młodych, i mogą krzyżować się z kotami. Na posiadanie kuguchara potrzebna jest licencja, gdyż nietypowy wygląd kuguchara, może wzbudzić ciekawość mugoli.

Kwintoped
Bardzo niebezpiecznie stworzenie mięsożerne, które na nadmiar złego rozsmakowało się w ludziach. Nisko zawieszony tułów, podobnie jak pięć nóg, z których każda zakończone jest zdegormowaną stopą, porośnięte są grubą czerwonobrązową sierścią. Występują one wyłącznie na Wyspie Posępnej, która leży w najdalej wysuniętym na północ punkcie Szkocji. Posępna z tego też powodu jest terenem nienanoszalnym. Jak głosi legenda, niegdyś Wyspę Posępną zamieszkiwały dwie rodziny czarodziejów - McClivertowie oraz MacBoonowie. Podobno rozegrał się między pijanym naczelnikiem klanu McClivert - Dugaldem, oraz równie pijanym Kwintusem - głową klanu MacBoon zakończył się śmiercią Dugalda. Pewnej nocy grupa z rodziny McClivertów otoczyła zabudowania MacBoonów i pragnąć zemsty pozamieniali wszystkich w potworne pięcionogie stwory. Jedkan zbyt późno zorientowali się, że jako potwory są o wiele groźniejszymi przeciwnikami. Na dodatek, MacBoonowie dali sobie radę z wszystkimi próbami zamienienia ich spowrotem w ludzi. Potwory wybiły wszystkich McClivertów, i dopiero wtedy zorientowali się, że skoro nie ma już na wyspie nikogo posługującego się różdżką, to na zawsze pozostaną pięcionogami. Chyba nigdy się nie dowiemy, czy ta opowieść była prawdziwa. Napewno nie przeżył żaden McClivert ani MacBoon aby opowiedzieć co się stało z jego przodkami. Kwintopedy nie potrafią mówić. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami niejednokrotnie starał się złapać kwintopeda, i odtransmutować go, lecz bez powodzenia. Jak narazie musimy uwierzyć, że kwintopedy są włochatymi MacBoonami, którym przyszło dożyć swych dni jako pięcionogie potwory.

Langustnik Ladaco
Stworzenie lądowe spotykane głównie na skalistych wybrzeżach Europy. Jest bardzo podobny do homara, lecz pod żadnym pozorem nie powinno się og zjadać. Spożycie jego mięsa powoduje wysoką gorączkę oraz zielone zabarwienie twarzy. Langustnik osiąga dwanaście cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się małymi skorupiakami, ale nie pogardzi mniejszą zdobyczą. Ukąszenie langustnika wywołuje bardzo nietypowy skutek uboczny, mianowicie, ofiara ma wyjątkowego pecha. Gdy ukąsił Cię langustnik, nie zakładaj się, ponieważ sprawy na pewno nie potoczą się po Twojej myśli.

Lelek Wróżebnik
Ptak rodem z Wielkiej Brytanii i Irlandii, lecz można go spotkać w rejonach północnej Europy. Chudy, ponury, przypominający małego i niedożywionego sępa ptak o zielonokawo-czarnym upierzeniu. Jest wyjątkowo nieśmiały. Gnieździ się w jeżynach i innych ciernistych krzewach, żywi się dużymi owadami i elfami, lata wyłącznie podczas silnego deszczu, a przy lepszej pogodzie pozostaje w swoim gnieździe o kształcie łzy. Lelek wydaje charakterystyczne niskie, drżące dźwięki. Uważano kiedyś, że wróżą one śmierć. W związku z powyższym, czarodzieje omijali gniazda lelka, w obawie usłszenia tego rozdzierającego serce krzyku, uważa się też, że niejeden czarodziej dostał ataku serca, gdy przechodząc przez zarośla usłyszał jęki ukrytego w gąszczu lelka. Ostatnie badania dowiodły ostatnio, że lelek śpiewa wyłącznie przed nadciągającym deszczem. I od tej pory, lelki wróżebniki stały się modnymi zwierzątkami domowymi, które mają przepowiadać pogodę, chociaż w zimie nieustannie jęczą. Pióra lelka nie nadają się do pisania, bo odpychają atrament.

Leprokonus
Inteligentniejszy od elfa i mniej wzłośliwy od topka, chochlika czy bahanki - leprokonus jest wielkim psotnikiem. Ich psikusy rozśmieszają nie tylko ich samych, ale także (choć nie zawsze) czarodzieja, który został ich "ofiarą". Spotykany wyłącznie w Irlandii, osiąga wzrost do 6 cali i jest cały zielony. To jedyne spośród tych małych, humanoidalnych postaci, które potrafią mówić ludzkim głosem. Mimo to, nigdy nie zarządały zmiany ich statusu "zwierząt". Są żyworodne, żyją głównie w lesistych okolicach, ale lubią też przyciągać uwagę mugoli, z tego też powodu, w mugolskiej literaturze dziecięcej, wystepują prawie tak samo często jak elfy. Wytwarzają nadzwyczaj podobną do złota substancję, która, ku ich wielkiej uciecze, znika po kilku godzinach. Są roślinożerne, i nigdy nie wyrządzają ludziom żadnej poważnej krzywdy. Wystarczy mieć poczucie humoru, a wtedy spotkanie z nimi jest wręcz miłe.

Lunaballa
Niezwykle nieśmiałe stworzenie, opuszcza swą norę tylko podczas pełni księżyca. Ma gładkie, bladoszare ciało, wyłupiaste okrągłe oczy na czubku głowy i cztery nogi o wielkich płaskich stopach. Podczas pełni lunaballe wykonują tylnymi nogami skomplikowane tańcze. Podejrzewa się, że to jest to rodzaj zalotów. Obserwowanie ich tańca w pełni jest badzo fascynującym przeżyciem, oraz bardzo opłacalnym. Gdyż jeśli zbierze się ich srebrzyste odchoty i rozsypie na grządkach jak nawóz, to rośliny urosną szybko i będą mocne. Spotykane są na całym świecie.

Mantykora
Mantykora jest bardzo niebezpiecznym zwierzęciem, pochodzi z Grecji. Ma głowę człowieka, ciało lwa i ogon skorpiona. Jest tak samo niezbezpieczna jak chimera, i równie rzadka. Podobno cicho nuci, gdy pożera swoją ofiarę. Skóra mantykory odbija większość zaklęć i uroków, a ukłudzie jej żądłem, powoduje natychmiastową śmierć.

Memrotek
Malutki, niebieski, cętkowany ptaszek, zamieszkujący północną Europę oraz Amerykę. Żywi się małymi owadami, jego szczególną cechą jest to, że przez całe swoje życie jest niemy, a tuż przed śmiercią wydaje wszystkie głosy, które za życia usłyszał w odwrotnej kolejności. Jego piórka wchodzą w skład veritaserum i eliksirów wspomagających pamięć.

Nieśmiałek
Nieśmiałek to stworzonko pilnujące drzew, spotykane najczęściej w zachodniej Anglii, południowych Niemczech oraz niektórych lasach Skandynawii. Osiąga wzrost do 8 cali, przez co trudno go zauważyć, sprawia wrażenie, że składa się z kory, gałązek i dwóch małych, brązowych oczek. Żywią się insektami. Są pokojowo nastawione, i bardzo nieśmiałe, lecz jeśli ktoś zagraża drzewu którego pilnuje, rzuca się na wroga i stara mu się wydrapać oczy swoimi spiczastymi palcami. Żeby odwrócić jego uwagę od drzewa, trzeba podać mu kilka korników, a kiedy zwierzątko się nimi zajmie, trzeba pobrać próbkę drzewa, bo nic innego zrobić się nie da.

Niuchacz
Jest brytyjskim zwierzęciem. Te puchate, czarne, długopyskie, drożące nory stworzonka mają szególne upodobanie do wszystkiego co się swieci. Gobliny bardzo często używają ich jako "wykrywacz skarbów". Bardzo łagodne stworzonko, wręcz przymilne, ale nie powinno się go trzymać w domu, bo może zniszczyć dobytek gospodarza, co go na pewno nie ucieszy. Mieszkają w norach wydrążonych nawet do dwudziestu stóp pod ziemią, i rodzą od sześciu do ośmiu młodych jednorazowo.

Nundu
Przez wielu uważany za najgroźniejsze stworzenie na świecie. Wschodnioafrykański, gigantyczny lampart, który potrafi mimo swych rozmiarów poruszać się bezszelestnie. Jego oddech sprowadza zarazę, mogącą zabić całą wioskę. Niewiele o nim wiemy, bo nigdy nie został pokonany przez grupę liczącą mniej niż stu (powtarzam: stu, 100) czarodziejów!

Ognisty Krab
Na samym początku powiem, że nazwa jest naprawdę myląca, stworzenie to bardziej przypomina żółwia niż kraba. Pochodzi z Fidżi, gdzie część wybrzeża została zamieniona w rezerwat ognistych krabów. Gdyż mugoli mogłyby przyciągnąć ich piękne skorupy czy czarodziejów, którzy zrobiliby z nich kociołki. Kraby mają własny mechanizm obronny, w razie zagrożenia miotają płomienie ze swojego tylnego końca. Eksportuje się je również jako zwierzęta domowe, ale wymagana jest specjalna licencja.

Pegaz
Pegazy można spotkać na całym świecie, istnieje wiele różnych ras. Abraksan; niezwykle silny, gigantyczny koń maści palomino, Aetonan; kasztanowaty, popularny w Irlandii oraz Wielkiej Brytanii, Granian; myszaty, bardzo szybki oraz Tesnal; kary, może być niewidzialny, choć wielu czarodziejów uważa, że przynosi on pecha. Podobnie jak w przypadku hipogryfów, właściciele skrzydlatych koni muszą na nie regularnie rzucać zaklęcie zwodzące.

Plumpka
Okrągła, cętkowana ryba nieco przypominająca cytrynę, którą można rozpoznać po dwóch długich nogach zakończonych płetwiastymi stopami. Mieszka w głębokich jeziorach, gdzie ryje dno w poszukiwaniu pożywienia. Jej ulubionym pokarmem są wodne ślimaki. Nie jest zbyt groźna, ale może skubać ubrania i stopy pływaków. Trytony uważają ją za szkodnika, i chętnie się jej pozbywają. Zawiązują jej odnóża w supeł, wtedy plumka odpływa razem z prądem, i wraca dopiero jak się rozplącze (co zazwyczaj zajmuje jej kilka godzin).

Pogrebin
Rosyjski demon, osiągający najwyżej stopę wzrostu, ma włochate ciało i podobną do gnoma, nieproporcjonalnie wielką głowę. Pogrebiny ciągnie do ludzi, kryją się w ich cieniu, a kiedy "właściciel" cienia się odwróci, kulą się i przypominają kamień. Jeśli demon będzie podążał za jednym człowiekiem przez wiele godzin, jego ofiarę w końcu ogarnie uczucie zniechęcenia, i pogrąży się w depresji. Jeśli taka ofiara się zatrzyma, opadnie na kolana i zacznie marudzić nad bezsensewnością swego życia - pogrebin rzuci się na niego i będzie chciał go pożreć. Łatwo jednak się go pozbyć prostymi zaklęciami czy urokami, można też mu dać porządnego kopniaka.

Popiełek
Popiełek rodzi się ze zbyt długo płonącego magicznego ognia (np. roznieconego przez proszek Fiuu). Występuje na całym świecie. Jest to cienki, bladoszary wąż o roziskrzonych czerwonych oczach wychodzi z ognia i odpełza w ciemności domostwa pozostawiając po sobie kupkę popiołu. Popiołek żyje jedynie godzinę i przez cały ten czas wyszukuje sobie dobre miejsce, aby złożyć jaja, po czym rozpada się w proch. Jaja te są olśniewająco czerwone i wydzielają silne ciepło. Jeśli jaja te nie zostaną szybko odnalezione i zamrożone odpowiednim zaklęciem - mogą doprowadzić do pożaru. Zamrożone jaja popiełków są cennym składnikiem napojów miłosnych, a zjedzone w całości - dobrym lekajrstem na malarię.

Psidwak
Pochodzi z południowo-wschodniej Anglii. Bardzo podobny do teriera odmiany jack russell, lecz ma rozwidlony ogon. Najprawdopodobniej wyhodowany przez czarodziejów, ponieważ jest wobec nich niezwykle lojalny, za to źle nastawiony do mugoli. Pochłania wszelakie odpadki i szkodniki, od gnomów, a kończąc na starych oponach. Na jego posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Właściciele psidwaków, mają prawny obowiązek usuwania im ogonów bezbolesnym zaklęciem rozdzielającym (gdy szczeniaki mają 6-8 tygodni), wtedy ich ogony nie będą zwracać uwagi mugoli.

Pufek
Pufki są spotykane na całym świecie. Krąłe, porośnięte miękkim kremowoszarym futerkiem, łagodne stworznko. Można je bez skrupułów przytulać, a nawet nimi rzucać. Nie wymagają specjalnej opieki, a kiedy jest zadowolony - mruczy. Czasami wysuwa cienki, bardzo długi język, który pełza po domu w poszukiwaniu jedzenia. Pufek to typowy śmietnikowiec, i zje wszystko, odpadki pająki, nawet smarki z nosów śpiących czarodziejów (jego ulubiona czynność). Bardzo lubiane i popularne zwierzątko domowe.

Ramora
Jest srebrną rybą, żyjącą w Oceanie Indyjskim. Posiada silne magiczne moce, potrafi zakotwiczać statki i jest opiekunką żeglarzy. Wysoko ceniona jest przez Międzynarodową Konfederację Czarodziejów, ustanowiono dla ich bezpieczeńśtwa wiele praw.

Reem
Bardzo rzadki, olbrzymi wół o złotej sierści. Spotyka się go na dzikich terenach Ameryki Północnej oraz Dalekiego Wschodu. Wypita jego krew, daje niezwykłą siłę. Lecz trudności wiążące się z jego zdobyciem, sprawia, że rzadko można znaleźć ją na wolnym rynku.

Salamandra
Mała, ogniolubna jaszczurka, żywiąca się płomieniami. Przeważnie jest kryształowo biała, lecz zmienia kolor na niebieski albo szkarłatny, zależnie od temperatury otoczenia. Mogą przeżyć poza ogniem do sześciu godzin, jeśli będą regularnie karmione pieprzem. Żyją tyle, ile pali się ogień z którego wyszły. Krew salamandry ma właściwości lecznicze oraz wzmacniające.

Sfinks
Znany egipski potwór, o głowie człowieka i tułowiu lwa. Od około 1000 lat jest wykorzystywana do pilnowania skarbów. Są bardzo inteligentnem i kochają się w zagadkach i rebusach. Jest niebezpieczny gdy ktoś źle odpowie na jego pytanie, lub próbuje się wedrzeć do skrytki czy ukraść skarb.

Smok
Chyba najbardziej znane magiczne stworzenia, i jednymi z najtrudniejszych do ukrycia. Samice przeważnie są większe oraz bardziej agresywne od samców. Ale do smoka powinni się zbliżać tylko i wyłącznie wysoko wykwalifikowani i wyszkoleni czarodzieje, płeć nie ma tu znaczenia. Jego skóra, krew, serce, wątroba oraz rogi mają bardzo silne właściwości magiczne. Jest dziesięć ras smoków, a zdarza się, że czasami krzyżują się ze sobą, przyczyniając się do powstania bardzo nietypowych mieszańców. Oto rodzaje smoków "czystokrwistych":
- Czarny Hebrydzki
- Długoróg Rumuński
- Kolczasty Norweski
- Krótkopyski Szwedzki
- Ogniomiot Chiński
- Opalooki Antypodzki
- Rogogon Węgierski
- Spiżobrzuch Ukraiński
- Zielony Pospolity Walijski
- Żmijoząb Peruwiański

Szczuroszczet
Stworzenie podobne wyglądem i nazwą do szczura. Występuje w przybrzeżnych wodach Wielkiej Brytanii. Na grzbiecie ma narośl, która przypomina morską pierścienicę. Zjedzenie marynowanej narośli zwiększa odporność na zaklęcia i uroki, lecz przedawkowanie sprawia, że jedzącemu wyrastają fioletowe włosy na uszach. Żywią się skorupiakami, nie gardzą jednak stopami tych, którzy mieli "szczęście" na nie nadepnąć.

Szpiczak
Występuje w pólnocnej Europie oraz Ameryce. Prawie identyczny z mugolskim jeżem, różnią się jedynie zachowaniem. Jeśli jeżowi da się jedzenia w ogródku - chętnie przyjmie gościnę, a szpiczak pomyśli, że ten ktoś chce go zwabić w pułapkę, i w zamian zdemoluje mu ogródek. Wiele mugolskich dzieci posądzanych było przez to o wandalizm, chociaż winny był szpiczak.

Śmierciotula
Rzadko spotykane zwierzę (na szczęście), żyjące tylko w tropikalnym klimacie. Z wyglądu przypomina czarną pelerynę grubości około pół cala (jeśli ostatnio zabiła i spożyła ofiarę, jest grubsza) a nocą sunie po ziemi. Jedynym znanym nam - czarodziejom - zaklęciem odpędzającym śmierciotulę jest Patronus. Nie da się ustalić liczby ofiar śmierciotuli, gdyż atakuje śpiących czarodziejów i spożywa swą ofiarę w jej własnym łóżku. Nie pozostawia po sobie ani swoim posiłku żadnych śladów. Z racji tego, że atakowani sa śpiący - rzadko kiedy mają czas rzucić odpowiednie zaklęcie.

Świergotnik
Afrykański ptak o wyjątkowo jaskrawym upierzeniu; spotyka się pomarańczowe, różowe, żółte oraz cytrynowozielone. Ptaki te są od dawna dostarczycielami luksusowych piór. Składają przepiękne, nakrapiane jajka. Ich śpiew, z początku miły dla ucha - po pewnym czasie sprawia, że słuchający zaczyna świrować. Z tego też powodu, na sprzedawane świergotniki rzuca się zaklęcie uciszające i należy je co miesiąc odnawiać. Na ich posiadanie potrzebna jest licencja, bo wymagają specjalnej opieki.

Tebo
Tebo to guziec popielatowego koloru, żyjący w Zairze i Kongo. Może stawać się niewidzialny, co sprawia, że bardzo przed nim uciec czy go złapać. Jest nadzwyczaj niebezpieczny. Jego skóra jest wysoko cenionym surowcem na ubrania i ochraniacze.

Toksyczek
Jest olbrzymim ślimakiem, ciągle zmieniającym swą barwę. Pełznąc, pozostawia za sobą ścieżkę silnie jadowitego śluzu, który wysusza i wypala całą roślinność po której przeszedł. Naturalnym środowiskiem tego ślimaka jest kilka afrykańskich krajów, lecz z powodzeniem hodują go czarodzieje z Europy, Azji, Ameryki Północnej i Południowej. Niektórzy trzymają go jako zwierzątko domowe, jeśli bawi ich jego nieustanne zmienianie bartwy, a jad jego jest jednym z nielicznych środków zabijającym chorbotki.

Topek
Żyje w Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Mylony czasami z chochlikiem, są podobnego wzrostu, lecz w przeciwieństwie do chochlika - topek nie potrafi latać i jest mniej jaskrawie ubarwiony. Jednak ma równie błazeńskie poczucie humoru co chochlik. Lubi tereny bagniste i wilgotne, często można go spotkać nad brzegami rzek i jezior, gdzie podstawia nogę i popycha przechodzącym ludziom. Żywi się małymi owadami, a rozmnaża się podobnie jak elfy, z taką różnicą, że nie przędzie kokonów. Młode wykluwają się z jaj w pełni uformowane mające nie więcej niz cal.

Troll
Budzące grozę stworzenie, o wzroście dochodzącym do 12 stóp i wadze powyżej tony. Znane są z ogromnej siły i równie ogromnej głupoty. Bywają brutalne i nieobliczalne. Można je znaleźć w Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz innych częściach północnej Europie. Porozumiewają się między sobą chrząkaniem, pomrukami, oraz wskazywaniem palcem. Są trzy rasy trolli : górskie, leśne i rzeczne. Górski jest największy i najniebezpieczniejszy, jest łysy i ma bladoszarą skórę. Troll leśny ma bladozieloną skórę, a niektóre z nich są porośnięte cienkimi włosami zielonej lub brązowej barwy. Troll rzeczny ma krótkie rogi i może być kudłaty. Trolle żywią się surowym mięsem, i nie wybrzydzają; jedzą zarówno zwierzęta jak i ludzi.

Tryton
Żyją na całym świecie, ich wygląd jest równie zróżnicowany jak u ludzi. Ich zwyczaje są zaś równie tajemnicze jak u centaurów. Jednak ci czarodzieje, co opanowali język trytoński, opowiadają o bardzo dobrze zorganizowanych społecznościach. Różnią się m. in. wielkością w zależności od środowiska. Trytony, podobnie jak centaury, odmówiły statusu "istot" i wolą pozostać "zwierzętami".

Trzminorek
Jest to szary, włochaty owad latający, który wytwarza syrop wywołujący melancholię. Używany jako antidotum na histerię spowodowaną zjedzeniem liści rapuśtnika. Gnieżdzą się w ciemnych i zacisznych miejscach, np. w dziuplach drzew czy w jaskiniach. Żywią się głównie pokrzywami.

Wąż Morski
Węże morskie występują w Atlantyku, Pacyfiku i Morzu Śródziemnym. Chociaż wyglądają naprawdę groźnie, nigdy żaden wąż morski nie zabił człowieka. Jeśli oczywiście nie liczyć histerrycznych opowieści mugoli o strasznym zachowaniu tychże zwierząt. Osiągają nawet 100 stóp długości (dwa razy dłuższe od najdłuższych bazyliszków) mają końską głowę oraz ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę.

Widłowąż
Trójgłowy wąż rodem z Burkina Faso, małego afrykańskiego kraju. Osiąga zazwyczaj długość 6-7 stóp. Jest on pomarańczowego koloru w czarne pasy, przez co łatwo go zauważyć i właśnie dlatego Ministerstwo Magii z Burkina Faso przeznaczyło część lasów, wyłącznie do ich dyspozycji. Są one od tej pory terenami nienanoszalnymi. Nie jest to zbyt agresywne stworzenie, było nawety przez jakiś czas ulubioną maskotką czarnoksiężników, z pewnością z powodu na ich imponujący wygląd. Dzięki zapiskom wężoustych poznaliśmy nieco ich przedziwne zwyczaje. Każda głowa widłowęża ma inne zadanie; lewa (patrząc od strony czarodzieja, który stoi naprzeciw stwora) zajmuje się planowaniem, decyduje, gdzie uda się widłowąż, i co tam będzie robił. Środkowa jest marzycielem (widłowęże umieją leżeć nieruchomo przez kilka dni, zatopione w pięknych marzeniach). Prawa jest sędzią i ocenia pomysły pozostałych, wyrażając to denerwującym sykiem. Kły prawej głowy są bardzo jadowite. Stwór ten rzadko dożywa podeszłego wieku, z tego powodu, że jego głowy lubią się nawzajem atakować. Można spotkać widłowęże bez "sędziego" gdy pozostałe dwie głowy są splątane. Składa jaja otworem gębowym i jest to jedyne znane nam stworzenie magiczne, zachowujące się w ten sposób. Jaja są bardzo cenne, bowiem używa się ich do eliksirów poprawiających sprawność umysłową. Handel jajami i dorosłymi osobnikami tego stworzenia wręcz kwitnie na czarnym rynku, już od kilku wieków.

Wilkołak
Przypuszcza się, że pochodzi z północnej Europy, lecz obecnie można go spotkać na całym świecie. Wilkołakiem staje się, gdy ugryzie człowieka ktoś, kto do nich należy. Nie wynaleziono, niestety, do tej pory żadnego lekarstwa powstrzymującego przemiany, choć ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły najgorsze objawy przemiany. W wilkołaka zmienia się raz w miesiącu, przy pełni księżyca. Najczęsciej normalny, zdrowy na umyśle czarodziej lub mugol zmienia się w krwiożerczą bestię. Jest to jedno z nielicznych stworzeń, które ciągnie do ludzi, bowiem jest to ich ulubiona zdobycz.

Wozak
Można go spotkać w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Ameryce Północnej. Stwór przypomina przerośniętą fretkę, lecz - co ciekawe - potrafi mówić. Nie da się jednak z nim porozmawiać normalnie, bo jeśli już coś powie, to krótko i zazwyczaj obraźliwie. Mieszkają przeważnie pod ziemią, gdzie polują na gnomy, nie pogardzą jednak kretami, szczurami czy myszami polnymi.

Wsiąkiewka
Jest ona srebrno-zieloną jaszczurką, o wielkości ciała osiągającą do 10 cali. Spotykana w całej Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Jej szczególną zdolnością jest szybkie zmniejszenie się, przez co nigdy nie zauważył jej żaden mugol. Skóra jej, jest wysoko ceniona przez czarodziejów. Wytwarza się z nich magizcne sakiewki i portfele, a ten materiał reaguje tak samo na zbliżanie się obcego jak sama jaszczurka; dlatego złodziejom bardzo trudno jest znaleźć sakiewki ze skóry wsiąkiewki.

Yeti
Pochodzący z Tybetu stwór, jest wielką tajemnicą dla mugoli, lecz dla czarodziejów - mniejszą. Podejrzewa się, że jest spokrewniony z trollem, lecz nikomu nie udało się zbliżyć do niego na tyle, żeby przeprowadzić dokładniejsze badania. Osiąga nawet 15 stóp wzrostu i całe jego ciało jest porośnięte, gęstym, śnieżnobiałym włosem. Boi się jednak ognia, przez co może być odparty przez wprawnych czarodziejów.

Złoty Znikacz
Bardzo rzadki ptak chroniony. Okrąglutki o bardzo długim i wąskim dziobie, oraz błyszczących jak kamienie szlachetne oczach. Ptaszek ten potrafi bardzo szybko latać, a dzięki obrotowym stawom skrzydełek, zmienia tor lotu niemal niezauważalnie. Pióra i oczy znikaczy są wysoko cenione, onegdaj groziło mu wyginięcie z powodu nadmiernych polowań na niego. Na szczęście (dla znikacza) zauważono w porę ten nagły załam w populacji ptaszków, i teraz najważniejszym problemem było zastąpienie znikacza piłką, czego dokonał Bowman Wright. Kolonie złotych znikaczy żyją na całym świecie.

Żabert
Żabert jest stworzeniem nadrzewnym. Z wyglądu przypominającym krzyżówkę małpy i żaby. Pochodzi z południowych stanów Amertki, lecz w tej chwili spotkać go można na całym świecie. Jest bezwłosy, a jego gładką, zieloną skórę pokrywają cętki. Między palcami górnych i dolnych kończyn ma błony pławne. Ręce i nogi stworzonka są giętkie i długie, przez co może się poruszać pośród gałęzi ze zwinnością orangutana. Na głowie ma krótkie rogi, a jego szerokie usta sprawiają wrażenie, że cały czas się uśmiecha, ukazując ostre niczym brzytwy zęby. Żywi się głónie małymi ptakami i jaszczurkami.
Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest duży bąbel pośrodku czoła, który przybiera barwę szkarłatną, gdy zwierzę wyczuje niebezpiczeństwo. Niegdyś czarodzieje trzymali żaberty, aby ostrzegały ich przed nadejściem mugoli, lecz Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów wprowadziła kary za takie zachowanie. W nocy widok drzewa pełnego błyskających światełek żabertów, wzbudzał zdziwienie zbyt wielu mugoli, którzy dopytywali się sąsiadów, z jakiego powodu zapalają na drzewach bożonarodzeniowe lampki.

Żądlibąk
Mały australijski owad. Ma około pól cala długości, i jest intensywnie szafirowy. Lata z tak dużą predkością, że mugole bardzo rzadko go zauważają, a i samym czarodziejom sprawia to pewne trudności. Nietrudno go jednak znaleźć, gdy zostaną użądleni. Żądlibąk ma skrzydła na czubku głowy, macha nimi bardzo szybko, i sprawia, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi. U dołu jego ciała znadjudje się długie, cienkie żądło. Użądlenie najpierw wywołuje zawroty głowy, a chwilę potem - lewitację. Młodzi czarodzieje i czarodziejki łapią żądlibąki, aby cieszyć się ich skutkami ubocznymi. Mimo wszystko "co za dużo to nie zdrowo" i zbyt częste użądlenia, mogą sprawić, że ofiara będzie się unosić nad ziemią nawet kilka dni. W przypadku silnej reakcji alergicznej - może dojść do stałej lewitacji. Suszone żądła żądlibąka są składnikami kilku eliksirów, krążą plotki, że są używane do produkcji tak lubianych przez młode pokolenie musów-świstusów.

Żmijoptak
Żmijoptaki spotykane są na Dalekim Wschodzie i w Indiach. Upierzone i uskrzydlone dwunogie stworzenie o wężowatym ciele, mogące osiągnąć nawet 15 stóp długości. Żywi się głównie szczurami i ptakami, lecz zdarzało się, że porywał małpy. Jest agresywny wobec wszystkich, którzy chcą się do niego zbliżyć, szczególnie kiedy broni swoich jaj, któych skorupki zrobione są z najczystszego i najdelikatniejszego srebra, co przyciąga uwagę chciwych czarodziejów.